و زندگی رنگ دیگری می گیرد

نیمه شب سه شنبه پیش  دقیقا 17 آذر 94  موقع مسواک زدن تصمیم گرفتم شک چند روزه را به یقین تبدیل کنم ... و اینگونه بود که دو خط موازی خطی کشید به تردیدها و لبخندی گذاشت روی لب هر دوی ما ... آن شب به سختی خوابم برد ... ناخودآگاه اشک ریختم از لطف خدایی که همیشه بهترین ها را برایم خواسته ... اهل خواهش برای خودم  نیستم خواستن و تعیین تکلیف کردن ... اینکه دستهام رو بلند کنم و بگویم خدایا من این رو می خوام.... اما چند باری که به خودم این اجازه را دادم زودتر از آنچه که فکر کنم در دستانم بوده ... شاید به همین دلیل محتاطم در خواستن.. یکبار کلاس یوگا وقتی مربی خواست با چشم های بسته دعا کنیم دستهام رو روی شکمم گذاشتم و آرام خیلی آرام خواستم ... دفعه دوم جمعه قبلش بود موقع هم زدن حلیم روضه هر ساله  مادر شوهر...

این چندمین بار است  که  اینطور شرمنده ام می کنی ... می سپارمش به خودت که صاحب اول و آخرش هستی  ....

خیلی شادم خیلی خوشبخت ... وقتی دوستی دارم که با شنیدن خبر، اشک در چشم هایش حلقه می زند و محکمتر از همیشه در آغوشم می گیرد.... وقتی همسری دارم که چند روز است بیشتر کارهای خانه به عهده اوست و مهربانتر و مراقبترو شادتر از همیشه است...

آخر هفته به پدر، مادر و خواهرانم خواهم گفت ... چشم در چشم ... دوست دارم وقتی باخبر می شوند چهره تک تکشان را ببینم ...