روزهایی خاکستری روزهایی بی رنگ

روزهای دی ماه را باید بگذاری بگذرند. نباید سد راهشان شد. روزهایی که نه مثل روزهای آبان و آذر، پائیز است که سرخاب سفیدآب کند و برایت عشوه بریزد نه امید برفی از آسمان می رود که چشمت را بدوزد به آسمان یا امیدوارت کند به یک برنامه برف بازی در کوه های ییلاقات ... تا اسفند دوست داشتنی هم که راهی طولانی است. شب یلدا که حافظ خواندیم و تابش آفتاب را که جشن گرفتیم تازه اول راه بود. کو تا آفتاب؟ آفتاب نزده مثل یک موش کور وارد سازمان می شوم و آدم هایش را تحمل می کنم که وقتی خودت کلافه ای انگار اینها غیرقابل تحمل تر می شوند. آدم هایی که چند روزی است چند تا چند تا گوشه ای جمع می شوند و پچ پچ می کنند برایم ذره ای مهم نیست چه می گویند لابد یا اضافه کار قرار است بدهند و مشغول مقایسه رقم ها و اینکه چقدر بر آنها ظلم رفته هستند یا شاخک هایشان خبر تغییر پست و مقامی چیزی دریافت کرده و به فکر سهم خواهی اند. زندگی آنها اینجور می گذرد. گهگاهی هم التفاتی به امثال بنده دارند که کاری به کار هیچکس ندارند. روزی چند بار به تقویم روی میزم نگاه می کنم خب دیگر به نیمه رسیده. خسته تر از همیشه که میرسم به خانه، آنجا هم خبر خاصی نیست. با عجله نهار را آماده می کنم که بعدش فرصت نماز خواندن داشته باشم ... با صدای اذان می خوابم ... بیشتر از همیشه. مثل طبیعت که تازه خوابش سنگین شده. بخوابی انگار زودتر روزهای دی ماه می گذرند. همسر که فصل امتحاناتش است و اگر کارش به غروب نکشد و زنگ نزند که تو ناهار بخور من دیر میایم بیشتر وقتها سر کامپیوتر یا کتابهایش است. این یعنی بچه خوبی باش و سرت را گرم کن و کاری به کار دیگران نداشته باش. برگه نوت لیست خریدهای چسبیده روی یخچال پر شده و روز به روز پرتر می شود. پتوی دو لا شده ام را روبروی تلویزیون گذاشته ام به کاناپه پشت می دهم و برنامه های کسل کننده شبکه های ملی و هر فیلمی که پیش بیاید می بینم. دی ماه فقط صبح هایش خوب است که من ندارمشان فقط صبح جمعه می ماند که قدری شادم و سرحال. اما فقط منم که سرحالم همه چیز مثل روزهای دیگر هفته خاکستری است. دلم کویر می خواهد و آفتاب.