به یاد اولین دیدار

من و تو هیچوقت  کلیشه نبودیم و داستان ما کپی داستان هیچ دو نفر دیگری نبود. هیچوقت شعرهای پر احساسی که عاشقی برای محبوب خاصش سروده بود را برای هم ننوشتیم، زمزمه نکردیم. هیچوقت برای هم ننوشتیم: " تو را به جای همه کسانی که نمی شناخته ام دوست می دارم .... تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام .... برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود ...." هیچ وقت ولنتاین به دنبال رز قرمز و کاغذ کادوی قلبی نبودیم. بوده است مناسبتهایی که به تبریکی بسنده کرده ایم. هیچوقت بعد اسمم یک جااان غلیظ نگذاشته ای یا در ماشین برایم باز نکرده ای ... اما همیشه خودمان بوده ایم با داستان منحصر به فرد خودمان با حرفها و جملات خود خودمان ... داستانی پر از " تو بخواب من بیدارم" ... " تو بخور گرسنه نیستم" ... " دوست داری؟ باشد " ... " منتظرت می مانم"

زندگی ما پر از جنگ و صلح بوده پر از قهر و آشتی. اما مطمئنم بغض و حرف فروخفته ای یا کینه ای نبوده. من و تو به قول صداقت روز اولمان پایبندیم، بارها از تلخی ذاتی حقیقت رنجیده ایم اما هیچگاه از بیان حقیقت به هم نترسیدیم. این حرفها بهانه ثبت یک روز خوش دیگر با تو بود. تویی که اینجا را نمی خوانی...

بی دلیل نیست دلم می خواهد همه سفرها تنها باشیم... فقط من و تو. روزی داشتم پر از خواستنهای من و پذیرفتنهای تو.

- کمی اینجا بایستیم؟ - موافقی این غذا را بخوریم؟ - با یک چای و نبات چطوری؟ - دلم برف بازی می خواهد. و تویی که با همه موافق بودی.

عشق در نگاه من همرنگ آرامش است. مثل آرامش من با تو ...

برای من عاشقانه هایی هست مثل آخر شب هایی که خسته از شلوغی یک مهمانی به خانه بر می گردیم و می گویم: کمی دور بزنیم؟ میدانی عاشق شب گردی و سکوت و موسیقی ام و می بری مرا تا دم ساحل و تا نگفتم برگردیم هیچ نمی گویی ..

یا وقتی دلت می خواهد اول شهر از سرویس پیاده شوم تا شاید 5 دقیقه مانده تا خانه با هم باشیم...

یا شرطهایی که به تو می بازم و تو جور مرا می کشی ...