مادر شدن، چرا؟

ادامه نسل بشر؟ شاید منطقی باشد اما برای من کافی نیست ... زیادی خشک و بی معنی است. انقدر که دوست دارم از آن شانه خالی کنم.... در مقابل این هایی که دغدغه انقراض نسل بشر ( بی معنی تر حتی انقراض نسل مسلمانان! ) را دارند گروهی معتقدند که اصلا چرا بچه؟ در این دنیای پر از رنج و حسرت و سیاهی و ظلم که نمی توان مسئولیت ورود طفلی معصوم و بی گناه را صرفا بخاطر قانون طبیعت پذیرفت.

اما دنیای من سیاه نیست و به نظر من دنیا را آدم هایش می سازند و انسانهای جدید می توانند دنیایی جدید و متفاوت بسازند و این انتخاب آنهاست.

من این روزها جای خالی کودکی 3-4 ساله را می بینم که در خانه ام می دود .... نوزادی که در آغوشم می خوابد ... جای دستهای نرم و کوچکی را در دستانم حس می کنم که همراه من کوچه های این شهر را می آید و از بوی بهار نارنج جاری در هوا پر از ذوق می شود.... گاهی آخر شب ها موقع برگشت از شهر پدری حتی صدای نفس هایش را که در آغوشم به خواب رفته حس می کنم..... برای من مادر شدن ورود به دنیایی تازه است ... دنیایی پر از احساس های ناب ....

همیشه واژه مادر یا خانواده برایم مقدس بوده و حالا وسوسه داشتن یک خانواده به تمام معنا با همه مسائل و مشکلاتی که قطعا پیش رویم است، قلقلکم می دهد. هنوز نمی دانم مادر خوبی خواهم بود یا نه ... و یا نیامده نگرانم که در یک سالگی به که بسپارمش. اما خوب می دانم که چقدر صبر کردم تا خیلی چیزها آماده آمدنش شود ... به همسرم که نگاه می کنم، به موجودی که روزی بابا صدایش کند حسودیم می شود ...

عزیز نیامده! آرامش قلب های ما خانه امن تو می شود.

چهارشنبه اولین جلسه کلاس یوگا بود مربی چیزی گفت که لحظات بیکاری این روزها مرتب در ذهنم تکرار می شود. اینکه: روح قدسی ای که در نطفه دمیده می شود خود او آن پدر و مادر را انتخاب می کند ... درست یا غلط زیباست ...