سفرنامه قزوین- همدان قسمت دوم

هوا این روزها زود تاریک می شود به همین خاطر با وجود خستگی راه تصمیم گرفتیم 2 ساعتی که تا تاریک شدن هوا مانده گردش در شهر را شروع کنیم. حمام قجر یک حمام سنتی بازسازی شده است که تبدیل به موزه مردم شناسی شده. به یک بار دیدنش می ارزد. وقتی سرمان را خم کردیم و از درقدیمی وارد شدیم و با یک مسئول فروش بلیط خوابیده روبرو شدیم فهمیدیم سفر آرامی خواهیم داشت. موقع بازدید حمام در آن دالان ها با صدای بلند با هم حرف زدیم. حس مرفهینی رو داشتم که عزم حمام نموده اند و کل حمام شهر را برایشان قرق کرده اند!! لااقل نکردند ملازمی، کیسه کشی چیزی بگمارند!!

بفرمائید   

از حمام یک خیابان باریک بود تا سرای سعدالسلطنه. دم غروب بود و دالانهای بازار و نورپردازی دلچسب. حیف خسته بودیم و گرنه دلم می خواست حالا حالا ها در خیابانهای سنگ فرش اش راه بروم. یک بازار زیبا و زنده با غرفه های صنایع دستی که جا به جا به سرای دیگری باز می شد. با حوض های بزرگ میانی و درختان زیبا.

درمیانه گشت و گذارمان چشممان به یک کافه خورده بود... عیشم تمام شد ... وقتی پا به دوست داشتنی ترین کافه ای گذاشتم که تا به حال رفته ام. کافه ای که وقتی روی صندلی چوبی پشت پنجره اش می نشینی و به بیرون نگاه می کنی منظره ای شبیه عکس دوم  را می بینی ... کاش از گوشه گوشه اش عکس می گرفتم ... میز کار، گلدانهای چوبی، کتابخانه دیواری، قاب عکس ها، منو .... با یک دمنوش به اسم دل آرا که ترکیب محتویاتش را در ظرفی روی میز گذاشتند از خودم پذیرایی گرمی کردم ... همسرم هم یک نوشیدنی خنک و خاص سفارش داد. کاش این کافه در شهرمان بود.. مطمئنم می شد پاتوق گاه و بی گاه من!!